Μετά λίγο ύπνο το απόγευμα και μετά να είχα βάλει όλες τις βαλίτσες και όλες τις τσάντες στο αυτοκίνητο αναχωρώ κατά της 23:00 από την Νουεμβέργη. Έχω αρκετό καιρό και για εκτεταμένα διαλείμματα. Την νύχτα οι οδοί είναι ελεύθερες και προχωρώ καλά.

Στην Αυστρία και στην Ιταλία ο Πέτρος πλένει ακόμα το αυτοκίνητο μου άφθονα ώστε να μην ντροπιάζομαι στην Ελλάδα. Μα λίγο πριν την Βενετία σταματάει η βροχή.
Ως κοντά στο λιμάνι με οδηγεί ο λογισμικό πλοήγησης μου, μα την διεύθυνση δηλωνόμενη από MINOAN LINES (Statzione Marittima Magazzino 123) δυστυχώς δεν ξέρει. θα βοηθούσε πολύ, αν τα στιλπνά φυλλάδια ή η ιστοσελίδα θα περιείχαν μια μικρή περιγραφή πηγαιμού με σκίτσο οδών αντί το τιποτένιο σκίτσο λιμανιού, από το δεν μπορεί κανείς να αναγνωρίζει με τίποτα σε ποιο μέρος του κόσμου να ανήκει. Έτσι αναγκάζομαι να προσανατολίζομαι για το τελευταίο κομμάτι στις ταμπέλες. Είχα περιμένει να υπήρχαν πολλές πινακίδες στο δρόμο για ένα σημείο πολύ συχνάσμενο από παγκόσμια πελατεία, μα απογοητεύομαι. Η Ιταλία δεν δείχνει εδώ καθόλου φιλική για τουρίστες, όλες οι πινακίδες είναι αποκλειστικές ιταλικές. (Σε αντίθεση είναι στην Ελλάδα σχεδόν όλες οι πινακίδες δίγλωσσες.) Δυστυχώς ξέρω προς το παρόν μόνο ελάχιστα ιταλικά.
Παρ' όλα αυτά είμαι ήδη περί στης 6:30 στο είσοδο της λιμάνης. Δεν με αφήνουν όμως να περάσω στο πάρκινγκ και μου εξηγούν σε μια μείγμα από ιταλικά και αγγλικά ότι πρέπει να μένω έξω όπως στης 8:00. Μα έξω στην κοντινότερη περιοχή δεν υπάρχει καμιά καλή θέση για παρκάρισμα. Έτσι στριμώχνομαι στην άκρη της οδού κοντά στο είσοδο, όπου περιμένουν και κάποιοι άλλοι.
Δίπλα εμένα σταθμεύει ένας Έλληνας ο οποίος καλωσορίσει καμίοι συμπατριώτες του. Με αυτόν μπορώ τουλάχιστον να επικοινωνώ. Τον ρωτάω, αν ήταν συχνότερα εδώ και αν μήπως ήξερε που ήτανε μια τουαλέτα. Κρυφογελώντας δείξει σε ένα δένδρο - η να περιμένω ώστε να ανοίγουν.

Επιτελώς στο χώρο στάθμευσης. Μετά παραλαμβάνουσα τα εισιτήρια στο λιμενικό πρακτορείο πρέπει να περιμένω ακόμα κάμποσες ώρες ώστε μπορώ να επιβιβάζομαι με το αυτοκίνητο. Η Ikarus Palace είναι κιόλας εδώ, αλλά μόλις ξεφορτώνεται. Το πλήρωμα καθαρίζει. Στο μεταξύ κουβεντιάζω με άλλες ταξιδιώτες και κάνω ένα μικρό περίπατο για να βγάζω φωτογραφίες και για να θαυμάζω καμιά τεράστια κρουαζιερόπλοια. Ο καιρός περάσει εκπληκτικώς γρήγορα.
Η επιβίβαση γίνεται αδιάκοπη. Ξεκινούμε εγκαίρως.

Ενός καμαρότος με συνοδεύει από την ρεσεψιόν του φέριμποτ στην καμπίνα μου. Εκεί βρίσκονται ολοκαίνουργια σωσίβια γιλέκα. Λεπτομερείς εντολές ασφάλειας τοιχοκολλώνται στην πόρτα. Οι οδηγίες μεταδίδονται λίγο μετά και σε μεγάφωνο. Και ένα βίντεο περί της ασφάλειας στο κατάστρωμα δείχνετε. Προφανής MINOAN LINES βάζει τα δυνατά της να αποκτάει το καλύτερο βαθμό στο τεστ του ADAC.
Στο μαξιλάρι βρίσκεται μια καραμέλα. Δεν είναι καμιά απ' αυτές που είναι νόστιμες έξω και περιέχουν μέσα ένα είδος τσίχλα, αλλά είναι νόστιμη ως το τέλος.
Οι ανέσεις στο κατάστρωμα είναι εξαιρετικές. Είχα φοβηθεί ότι οι 22 ώρες στο κατάστρωμα μου γινόταν βασανιστικές μακριές. Το αντίθετο συμβαίνει. Εστιατόρια, μπαρ, πολυάριθμες μαγαζιά κ.τ.λ. συντομεύουν την παραμονή. (Επιθεωρώ προπάντων την προσφορά της ελληνικής λογοτεχνίας - τι άλλο;) Είναι πολύ πιο ευχάριστος αν μπορεί να κινεί κανείς 22 ώρες ελευθέρως σε ένα καράβι σαν να είναι 4 ώρες στριμωχνήμενος σε ένα αεροπλάνο.
Μόνο ο διαρκής κραδασμός ενοχλεί. Ίδια τα λουλούδια, κοσμήματα, γλυκίσματα η τα γράμματα πριν από τους οφθαλμούς μου - όλα τρεμοπαίζει και βέβαια δυνατά. Αναρωτιέμαι αν μήπως ξεχάστηκαν τα ζυγοσταθμίστηκα βάρη στης μηχανές η αν η ρύθμιση για την σταθεροποίηση του πλοίου προγραμματίστηκε κακώς. Όταν ρωτάω έναν καμαρότο μου απαντάει σχεδόν περήφανος: «το κάνει η ταχύτητα» Λοιπόν, για έναν καμαρότο μπορεί να είναι αρκετή εξήγηση (αν και το πλοίο κραδαίνει και στο λιμάνι), σαν επιστήμονας της πληροφορικής μα θα σύστηνα την εφοπλιστική εταιρεία να ψάχνει την υπόθεση σε βάθος. Αν ένα πλοίο τέτοιας διάστασης τραντάζεται με 2-3 Hz για περίπου 1εκ., αυτό νευριάζει σίγουρα όχι μόνο τους επιβάτες, αλλά προκαλεί και αυξανόμενη φθορά και κατανάλωση ενέργειας.